Beztroskie bujanie

Noc uplynela nam w duzym chaosie i halasie. Ja zasnelam po 20, Adrian troche pozniej. Silnik choc pracuje dosc glosno, jest juz przez nas nie zauwazany, szybko sie przyzwyczailismy do tego dzwieku. Jednak na tym pokladzie jest ponad 100 osob, dzieci, kury, kaczki, papugi, ruszajace sie worki z czyms, pies, malpa byla, ale juz wysiadla, wiec trudno, aby w tych warunkach zapanowala cisza nocna. Nie da sie i juz!
Po drodze byly jakies dwie wioski, przy ktorych zatrzymalismy sie, a w zwiazku z tym przez statek przewinal sie tlum handlarzy, a ci dopiero narobili rumoru...
A wiec za nami sen rwany, wielowatkowy dla Adriana. Od 3 rano kucharz walil garami w kuchni, po 6 my juz na nogach, tzn. na dluzej oko otworzylismy, lezac w hamakach, o 7 sniadanie. Na zewnatrz ulewa, bardzo gesty, pionowy deszcz i mgla otaczajaca wszystko wokol. Buro, ponuro, szaro, ale cieplo.
Beztrosko bujamy sie w hamakach patrzac przed siebie, za burte, na ludzi. Mamy opcje all inclusive (jak wszyscy) wiec o jedzenie sie nie martwimy:), bujamy sie i plyniemy, wazne, ze przed siebie...
Na gornym pokladzie sa prawie sami biali. Placa 140 soli za osobe, nie maja tloku, maja stol i ukrop jak cholera. Troche nie rozumiem tych ludzi, bo jak juz dojechali tak daleko i chcieli przezyc przygode, to nie wiem czemu sie izoluja, placac za drozszy bilet. Nam podoba sie na dolnym pokladzie, z miejscowymi ludzmi, tu mozna poczuc ten niepowtarzalny klimat. Spanie na gornym pokladzie, to troche jak jedzenie cukierka w papierku.
Kupilismy z 1 sole kisc bananow o smaku niespotykanym w Polsce. Adrian okreslil mianem: jablkowo-cytrynowej nuty. Niech mu bedzie:) I teraz jeszcze zajadamy banany i bujamy, bujamy, bujamy...
Niesamowite jest odczuwanie czasu w podrozy. On wcale sie nie wlecze, bo my go nie poganiamy. Pogodzeni z faktem, ze cos musi trwac nie wyzwalamy w sobie niepokoju i niecierpliwosci. Chyba dopiero teraz to zrozumialam. A wiec bez zbednej niecierpliwosci przebujalismy caly dzien. Momentami mamy glupawke, wtedy gadamy od rzeczy, , czytamy, pisze, gramy w kosci, statki, bujamy, robimy zdjecia, wloczymy sie po statku, i bujamy- tego najwiecej.
Bardzo duzo ryzu bialego tutaj jemy, na statku jest na obiad i kolacje (dzis podana o 16 godz) a wczesniej w poprzednich miejscowosciach tez ryz, jeszcze skosnych oczu od tego dostaniemy i dopiero bedzie heca:)
Wiekszosc kucharzy na statku to geje i to w dosc zaawansowanym stadium. Oceniam to po ich pomalowanych paznokciach i wydepilowanych lydkach (bardziej niz moje, coz..)
Ja tam sie nie boje o siebie, ale Adrian chodzi sie myc bez ... mydla, ciekawe:)
Im blizej jestemy Iquitos (choc nadal bardzo daleko) przybywa pasazerow. Juz nam sie wydaje, ze nikt nie dowiesi swojego hamaka, ale nam sie tylko tak wydaje...
Za burta totalna ciemnosc, swiatlo na statku wabi kolejne niespotykane owady. A my podziwiamy kolejne niesamowite motyle, cmy i walczymy z komarami, malymi i duzymi, ktore znowu dokuczaja po zachodzie slonca.
Wreszcie przestalo padac. I znowu widzielismy tecze ( w pewnym momencie nawet dwie), ale byla radocha z tego powodu. Zdjecie zrobione:) Małe rzeczy, szczesliwe chwile...
I bujamy, bujamy, bujamy do rana...

Zdjęcia (3)

Komentarze (3)